Kim en Christian gingen een lange weg vol hoop en keuzes, en vonden uiteindelijk rust in wat ze samen hebben. Geen kindje, wel liefde en vertrouwen in de toekomst
Veel kilometers rijden, hoop, teleurstellingen, verdriet, medisch gedoe, en kindergeluk dat je niet af kunt dwingen. Kim en Christian kunnen daar alles over vertellen. Zij hoopten op een klein gezond wonder, zonder 22q11. Dat bleek voor hen niet weggelegd. Na jaren van hoop en teleurstelling weten ze nu dat ze gelukkig zijn met elkaar. “We moeten het samen doen en we hebben het goed met elkaar. Er is zoveel dat wij wél hebben.”
Kim, inmiddels 40, had bij haar geboorte een moeizame start. Ze wilde niet eten en drinken en ze had veel infecties. In haar jeugd was er ook altijd wat. Ze is vaak gepest en ze kon op de reguliere basisschool maar moeilijk meekomen. Eenmaal op het speciaal onderwijs is ze een ander kind geworden. Ze kreeg meer zelfvertrouwen. Wat er precies met Kim aan de hand was, dat wist eigenlijk niemand. Op haar 18e krijgt ze te horen dat ze 22q11 heeft. Eindelijk wordt haar van alles duidelijk. Ze is blij dat het dan een naam heeft. En eigenlijk heeft ze er geen moeite mee. Ze had daarvoor al geaccepteerd dat ze wat had.
Kim gaat werken in een supermarkt. Ze werkt daar fulltime. Hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft, is haar een raadsel. Haar moeder ziet wel in dat dat voor haar veel te veel is en die hakt een knoop door. Kim redt het niet meer om 40 uur in de week te werken. Ze maakt een overstap naar een drogisterijketen; werkt daar minder uren, maar ook dat blijkt niet te gaan. En zo komt ze bij het UVW terecht. Als ze dan moet gaan werken bij een sociale werkgelegenheid vindt ze dat lastig. Het bezorgt haar een dubbel gevoel. Na eerst daar productiewerk gedaan te hebben, blijkt al snel: ze kan meer. En zo komt ze op een administratieve afdeling terecht. Daar vindt ze voldoening: leuk werk waar ze ook waardering voor krijgt. Tegenwoordig houdt ze zich bezig met de digitalisering van archieven. Momenteel werkt ze elke dag vierenhalf uur. Ze heeft het prima naar haar zin op haar werk, maar vierenhalf uur per dag werken is het absolute maximum. Als ze weer thuis is na een dag werken heeft ze twee uur nodig om bij te komen. Dat vindt ze niet erg, ze heeft dat er wel voor over.
We kijken positief de toekomst in
Door een druk op de goede knop leert ze, tien jaar geleden, Christian kennen. Een spontane, leuke vent. Christian heeft bij de geboorte zuurstofgebrek gehad. Hij vertelt dat hij daardoor een fractie te laat is in zijn reacties. Zijn humor lijdt daar niet onder en zeker ook zijn alerte antwoorden niet. De twee zouden heel graag een gezin willen stichten. En daar maken ze werk van.
Nadat Kim een uitzending over embryo-selectie had gezien, stellen ze alles in het werk om daarvoor in aanmerking te komen. Ze willen één ding: hun kind ervoor behoeden dat het 22q11 heeft. Door middel van embryo-selectie is daarvoor een mogelijkheid. Kim en Christian hopen op een zwangerschap die op deze manier zal gaan ontstaan.
De intakegesprekken voor de behandeling vinden in Groningen plaats. Na allerlei voorwaarden waaraan voldaan moest worden, blijkt dat met de behandeling gestart kan worden. Die behandelingen vinden in Maastricht plaats. Het hele proces bij de punctie is zenuwslopend. De eerste poging mislukt en dat is een zware teleurstelling. De vraag tijdens de volgende pogingen is steeds weer of er voldoende bevruchte eicellen zijn zonder 22q11. Bij elke nieuwe poging leven ze er weer helemaal naar toe. De bevruchtingen gaan goed, maar er zijn steeds maar weinig eitjes zonder 22q11. Daarna volgt dan steeds weer de onzekerheid en de stress; dat maakt het zwaar. De volgende vier pogingen mislukken ook. Na de vijfde en laatste poging start voor de twee een rouwproces. Eerst maar eens accepteren dat je met z’n tweeën blijft. En het lijkt wel of je dan overal kinderwagens ziet. Elke keer worden ze weer met de neus op de feiten gedrukt. Een familiedag met veel kleine kinderen: leuk, maar soms gaat het gewoon niet om daaraan deel te nemen. Het verstand en het gevoel zijn zo verschillend. Als ze fit zijn gaan ze er gemakkelijker mee om. Als het wat minder gaat, grijpt het ze wat meer aan.
Samen verder
Na alle mislukte pogingen zijn Kim en Christian getrouwd en samen hebben ze een fijn huis met twee katten. “We hebben het goed met elkaar”, zo zeggen ze. “We vullen elkaar aan wat energieniveau betreft en ook in ons doen en laten. We weten wat we aan elkaar hebben. Elk huisje heeft zijn kruisje: dit is ons kruisje. Het was een heel proces van acceptatie. Het heeft nu bij ons een plekje, maar soms is het nog steeds moeilijk.” Het hele proces heeft ze dichter bij elkaar gebracht. Na alle twijfels die daarbij horen, de gesprekken die ze daarover hebben gevoerd, het verdriet dat ze samen hebben, hebben ze samen de beslissing genomen om het niet via de natuurlijke weg het tot een zwangerschap te laten komen. Voor hen is dat de juiste beslissing. Ze zeggen daarover: “Het is niet geworden wat we gehoopt hebben. We kijken positief de toekomst in. Als het gevoel dichtbij komt, komt het harder aan. Soms is er dan wel een traan, maar wel in een goed geborgen huis. Het heeft een plekje, maar soms is het moeilijk.” Zijn het gelukkige mensen? “Absoluut”, is daarop hun antwoord. Ze hebben beiden een baan die hen zint, ze hebben een fijn huis, en ze zijn open naar iedereen over hun verdriet en hun proces van acceptatie. Om vervolgens te besluiten met: “We hebben zoveel wel.”